Σοφία Καββαθά: Ένα περιοδικό γεννιέται-Επεισόδιο 4ο
... Και τα εξώφυλλα του περιοδικού βγήκαν από τον τιμοκατάλογο, δεν πουλήθηκαν ποτέ και έγιναν τα μάτια, το μέσο που συναντιόμασταν στα περίπτερα κάθε πρωτομηνιά με τους αναγνώστες.Την 1η Απριλίου του 1972 κυκλοφόρησαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ και πολλοί διάβασαν στο εξώφυλλο σαν πρωταπριλιάτικο αστείο το κύριο θέμα του τεύχους: Παρουσιάζουμε το πρώτο 100% ελληνικό αυτοκίνητο. Και να η γαλανόλευκη και καπάκι το αυτοκίνητο από κάτω. Με πρωταπριλιάτικη διάθεση οι αναγνώστες έψαχναν στα περιεχόμενα, έχοντας (οι περισσότεροι) συλλάβει το υπονοούμενο. Εκεί σημειωνόταν: σελίς 16 ΣΧΕΔΙΟ 4Τ1. Γρήγορα στη σελίδα 16, και άνοιγε η πόρτα της χώρας των θαυμάτων. Επί της 1ης Απριλίου του 1972, λοιπόν, το πρώτο ελληνικό αυτοκίνητο ήταν έτοιμο. Στα σχέδια... Ο Γιώργος Μιχαήλ, Έλληνας αρχιτέκτονας που εργαζόταν στο Τορίνο, είχε σχεδιάσει το 4Τ1, ένα αυτοκίνητο έτοιμο για κατασκευή και παραγωγή σε μια χώρα με τις τεχνολογικές δυνατότητες της Ελλάδας, όντας βασικά φτιαγμένο από πλαστικό. Το 4Τ1 θα απευθυνόταν στον άνθρωπο του μέσου εισοδήματος που ήθελε να έχει ένα σωστό μεταφορικό μέσο για αυτόν και την οικογένειά του, αλλά συγχρόνως να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις εκείνης της νεανικής, ειλικρινούς αγάπης ενός νέου στην αυτοκίνηση. Σε έναν εραστή της αυτοκίνησης, θα συμπλήρωνα τόσες δεκαετίες μετά.
Το 1972, έτσι και αλλιώς, είχε αυτοκινητιστικό ενδιαφέρον, ξαφνιάζοντας με τη φιλοσοφική-σχεδιαστική αλλαγή αυτοκινήτων «του συρμού» σε αυτοκίνητα διπλής προσωπικότητας, για την καθημερινότητα και για τον έρωτα της οδήγησης. Ένα από αυτά ήταν και το Renault 5, που πρωτοεμφανίστηκε κατ’ αποκλειστικότητα στους 4Τ. Το μάρκετινγκ της βιομηχανίας αυτοκινήτου απαίτησε από τους σχεδιαστές νέα προϊόντα, και όχι απλώς νέα μοντέλα. Αυτοκίνητα που θα έκαναν τον οδηγό να χαίρεται έναν κόσμο δημιουργίας όπου οι αλλαγές δε θα περιορίζονταν στα κυβικά, στον αριθμό των θυρών και στο πάχος της... λαμαρίνας, αλλά θα προχωρούσαν στην οδηγική συμπεριφορά και στην αίσθηση στην οδήγηση.
Για παράδειγμα, ο Κ.Κ. έγραφε τον Οκτώβριο του ’72 για το πρωτοεμφανιζόμενο Renault 5: «... Και εκτός από μικροελαττώματα, είχαμε μείνει έκπληκτοι με την πρόοδο που σημείωσε η κατηγορία του στην ευστάθεια, στις επιδόσεις, στις ανέσεις, στη σωστή αρχιτεκτονική του συνόλου. Και ήρθε η ημέρα που οδηγήσαμε το R5, και αποκτήσαμε μια νέα αγάπη. Το R5 δεν είχε καλύτερα φρένα από το Fiat 127 ή καλύτερη ευστάθεια. Αλλά ήταν το σύνολο της οδηγικής ευφορίας που το έκανε να ξεχωρίσει και να μπει σαν δ ε δ ο μ έ ν ο του ιδανικού αυτοκινήτου...».
Αυτή η ευφορία είναι που κάνει τη διαφορά ακόμα και σήμερα. Πάρτε για παράδειγμα ένα Opel Astra (που δεν είναι το μοναδικό). Οικονομικό, εργονομικό και ευχάριστο στην οδήγηση. Αυτό απαίτησε και τότε, τόσα χρόνια πριν, το βιομηχανικό μάρκετινγκ για να ανοίξει την αγορά του αυτοκινήτου και να έχει νέους και ευχαριστημένους πελάτες. Και ευτυχώς, γιατί σιγά σιγά γλιτώνουμε εμείς από τα ντιβανομπάουλα που κοιμίζουν, καθίζουν, αποθηκεύουν, που τα κάνουν και τα τρία, αλλά τίποτα καλά. Και το χειρότερο είναι ότι, όταν πρόκειται για ντιβανομπάουλο (δυστυχώς, ακόμα και σήμερα κυκλοφορούν κάποια), το πιθανότερο είναι, εκτός της υπερβολικής κατανάλωσης, να φύγει και από το... δρόμο.
Πώς γίνεται, όμως, στο σημείωμά μου να πρωταγωνιστεί το Renault 5, και να μην αναφέρομαι σε προσωπικά περιστατικά; Τότε, δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά, ο Κ.Κ. μου έδινε να οδηγώ διάφορα αυτοκίνητα, αναλόγως με το ποιο υπήρχε διαθέσιμο και αφού απέκτησα άδεια οδήγησης με σχεδόν... πανεπιστημιακές εξετάσεις, όπως Εξεταστής στο παρκάρισμα.
«Καββαθά; Σοφία; Σύζυγος Κωνσταντίνου; Δημοσιογράφος;».
«Μάλιστα» εγώ.
«Περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ;».
Μούγκα εγώ!
«Θα παρκάρετε με μία, όχι με τρεις προσπάθειες, και χωρίς τα σημάδια του εκπαιδευτή. Ο Καββαθάς μας βρίζει ότι σας βγάζουμε στο δρόμο ανεκπαίδευτους» είπε ο εκπαιδευτής.
Μαμάααα! Είναι αναγνώστης. Μας ξέρει. Συγκινούμαι και φτιάχνομαι και προσπαθώ να μας/με βγάλω ασπροπρόσωπους. Παρκάρω με την πρώτη και φεύγω τρέμοντας από ευτυχία, με το χαρτάκι που υπείχε (ελληνικά, ε!) θέση άδειας οδήγησης.
Και, για να ξαναγυρίσω στην προσωπική εμπειρία, με ένα Renault 5, ας σημειώσω ότι επρόκειτο για Renault 5 Gordini auto bleu (εργοστασιακό αγωνιστικό τμήμα) με λάστιχα σλικ, κάποιο φθινόπωρο με πρωτοβρόχια ανεβαίνω με κάποια... χιλιόμετρα την Πινδάρου, στρίβω δεξιά Αναγνωστοπούλου και πατάω ελαφριά φρένο. Το R5 σταματάει πάνω σε μια κούκλα Alfetta.
«Ξέρετε, μπλοκάρισαν οι τροχοί και δεν επιβράδυνα» (είχε και 75% μπλοκέ διαφορικό).
Κάγκελο ο άνθρωπος ακούγοντας μια γυναίκα τού τότε και της Αναγνωστοπούλου (μαγαζιά) να μιλάει για μπλοκέ διαφορικά. Με κοιτάζει...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...